A było tak pięknie..

Nie było mnie cztery dni, cztery dni przez które cały czas żarłam, a później wymiotowałam. Zaczęło się tak, że musiałam zjeść bo miałam dużo prób tańca przez ostatnie dni i mogłam wylądować w szpitalu, a tego nie chciałam. Nie chce mi się nawet o tym pisać, przepraszam, że stchórzyłam, przepraszam, że jestem taka słaba, beznadziejna i bez silnej woli. Pierwszy dzień zjadłam jakieś, hymm, ok. 2000 kcal, masakra, później ryczałam i wymiotowałam, drugi dzień mniej trochę, trzeci nie wiem, a dzisiaj dużo. Codziennie po jedzeniu wymiotuję, odłożyłam trochę pieniędzy na środki przeczyszczające. Jutro nic nie zjem albo po prostu mniej i wszystko zwymiotuję. Zimno, deszcz, nie można biegać ani jeździć. A i co do taty, to mnie przepraszał po tym zajściu, jest okej. Dzisiaj miał być mój pierwszy cel, miał być. Spieprzyłam to, nie wierzę. Nie chcę już pisać o tym zajściu, znienawidziłam siebie jeszcze bardziej. A więc muszę zacząć dużo trenować, w ostatnim czasie bardzo polubiłam taniec, a dzisiaj miałam swój pierwszy występ, z mojej grupy nikt się nie pomylił, ale chłopcy troszkę tak nie równo, e tam, z każdym kolejnym będzie lepiej. Muszę wymyślić układ i ćwiczyć, spalać jak najwięcej tego zasranego tłuszczu. Jeju, nie mogę przestać myśleć o tym co zrobiłam, zawiodłam Was i samą siebie. Już tak mam, że jak zjem tą jedną kromkę chleba to jem następną i kolejną, bo przecież już i tak zjadłam. Muszę pamiętać o tym, że się upada, a później wstaje! Dziękuję, że jesteście i jeszcze raz przepraszam Was za to, bardzo. :(